قدس آنلاین-این کمپین به سرعت توانست موضوع «سرقت ادبی» را به چالشی همه گیر تبدیل کند، به گونه‌ای که خواننده پیش گفته، مجبور شد سکوت طولانی خود را در این باره بشکند و مؤسسه‌ای که آثار حمیدهیراد را منتشر می‌کرد، شاعرانی را که در این زمینه متضرر شده بودند به تهران دعوت کند. نکته جالب این بود که این مؤسسه در نشستی با شاعران، میزان استفاده از شعرهایشان را در آثار موسیقایی اجرا شده محاسبه کرد و با پرداخت مبالغی از آنان رضایت گرفت و شاعران نیز رضایت نامه‌هایشان را با امضای خویش به نمایش عمومی‌گذاشتند. همه چیز به خیر و خوشی پایان یافت و وضعیت گل و بلبل در مملکت شعر برقرار شد؛ انگار مشکل همه سر همان چند هزارتومان ناقابل بود که وقتی پرداخت شد، بیانیه‌ها و پویش‌ها و امضاها به فراموشی سپرده شد.

در گیر و دار همین دعواها بود که یکی از شاعران باسابقه متنی در صفحه شخصی خود نوشت و لبه انتقاد را به جای خواننده، به سمت شاعران گرفت و تأکید کرد که شاعران نباید با هیاهو و جنجال، مانع خلاقیت و نوآوری در موسیقی شوند و این خواننده که کار او تلفیقی است؛ در این ماجرا گناهی ندارد و گناه اصلی به عهده شورای شعر و ترانه وزارت ارشاد است که به ترانه‌های وی مجوز داده است. این شاعر به گونه‌ای در این ماجرا موضع گیری کرده بود که دست آخر شاعران باید از خواننده محترم به خاطر استفاده از شعرهایشان عذرخواهی نیز می‌کردند!

به نظر می‌رسد نکته اصلی در ماجرای این پویش و اتفاقات پس از آن همچنان مغفول مانده است. شورای شعر و ترانه و نیز اداره نظارت بر کتاب وزارت ارشاد، صدور مجوز را محدود به مواردی مانند ممنوعیت توهین به اشخاص، ممنوعیت تحریک احساسات قومیت‌ها و مذاهب، ممنوعیت ترویج بی عفتی در جامعه و... کرده است. کسانی که درخواست مجوز می‌کنند، باید مسئولیت اخلاقی تعلق آثار ارائه شده به خود را بپذیرند و واحد ممیزی ارشاد درحال حاضر به مسئله سرقت ادبی ورود پیدا نمی‌کند. اگر کسی مدعی باشد آثارش مورد استفاده دیگران واقع شده است باید به دادگاه شکایت کند و براساس قوانین موجود درخصوص حفظ حقوق مؤلفان و منصفان از حق خویش دفاع کند. قوانین فعلی نیاز به بازنگری دارد و باید سرعت پیگیری در این زمینه بیشتر شود و اگر قوانین نیاز به اصلاح و به روزرسانی دارند، اهل قلم و نمایندگان با مشارکت یکدیگر، این ایرادها را برطرف کنند. پویش نه به سرقت ادبی اگر به این سمت حرکت کند، مفید خواهد بود و دفاع و حمله کور به یک نفر گرهی از مشکلات شعر نخواهد گشود.